«Ευοί Ευάν» και άσπρο πάτο…

Έχω ένα Φύλλο στην καρδιά μου μέσα. Πλατύ σαν του πλατάνου τα «φτερά». Καμαρωτό σαν της παγώνας τον λαιμό. Κάθε μέρα το ακούω να χτυπά κι εγώ χαμογελώ. Κάθε μέρα με ρωτάει πώς να «καμωθώ»;

Κι εγώ του απαντώ: «Φύλλο μου πλατύ, καμαρωτό, μην βάζεις έννοιες και καημό, μη στέκεις σκυθρωπό στο δειλινό…

Εσύ που πάντα ακούς της καρδιάς μου τον αχό, κοιτά κι εγώ πως λαχταρώ να δω τον ήλιο τον λαμπρό κι ας είναι δύσκολο και κόπος, μα το προσπαθώ… Φύλλο μου, άκου στο φίλο τι θα πω, να πάρεις μάθημα απ’ αυτό: 

«Πολλά ή λίγα, όλα μαζί, φτιάχνουν προζύμι, στη ζωή, να πάμε παρακάτω. Όσο κι αν ψάξεις, δεν θα βρεις το μυστικό της συνταγής. «Ευοί Ευάν» και άσπρο πάτο…».

ΥΓ: Να θωρείς πάντα ψηλά. Φίλε.

ΟΥΡΑΝΟΣ