Σε γνωρίζω… Αγνώριστη…

Στους αητούς που πέθαναν, τη μνήμη τους θα κλάψω,  ψηλά θα δω στον ουρανό και θα βροντοφωνάξω:

«Οι αητοί αθάνατοι θα μένουν στους αιθέρες και θα πετούν αγέρωχοι μεσ’ τους λαμπρούς αστέρες».

Μάννα μου κάνε υπομονή, βάσταξε λίγο ακόμα, να σηκωθούν τ’ αετόπουλα απ’ το βαρύ το χώμα.

Κι η μέρα, ξανά να φωτιστεί, απ’ του ουρανού το χρώμα!

ΥΓ1: «Tούτο αν ίσως μελετάτε, Ιδού, εμπρός σας τον Σταυρό Βασιλείς! Ελάτε, ελάτε… Και κτυπήσετε και εδώ».

ΟΥΡΑΝΟΣ